Czy Ekumenizm ma sens

[Tomasz]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 00:32

Cieszę się, że ten temat pojawił się na forum. Sam miałem założyć wątek dot. ekumenizmu ale ciągle brakuje mi czasu.
Problem jest bardzo ważny. Nie mniej - na początku rozważań powinniśmy określić definicję "ekumenizmu" - co rozumiemy pod tym pojęciem, które wbrew pozorom nie jest jednoznaczne i bardzo różnie interpretowane.

[Elżbieta]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 10:19

Coś na temat ekumenii autorstwa Ks.Bp. Warczyńskiego :
http://zsgolub.edu.pl/htm/htm/sesja/ekumenia.htm

Dla mnie ekumenia, to pokojowe współistnienie, wzajemna tolerancja, możliwość wspólnych spotkań i modlitw, możliwość wspólnych Nabożeństw tak skonstruowanych by nie mogły urażać niczyich uczuć religijnych. Dla mnie ekumenia to wspólnota, gdzie jest szanowana i przestrzegana odrębność Kościołów biorących w niej udział.
Takim dobrym przykładem ekumenicznych działań był Koszalin (był, dlatego , że nie wiem jak jest w tej chwili). Tam często odbywały się wspólne Nabożeństwa, często kazania u nas głosiła strona katolicka i również ona była inicjatorem wspólnych działań. To był bardzo dobry przykład ekumenii i była to bardzo dobra robota Ks. Staszczaka. Mam nadzieję, że nic w tym względzie się nie zmieniło.
Natomiast bardzo złym przykładem jest "ekumenia" w Legnicy. Tu również odbywają się wspólne spotkania i wspólne Msze - to już w ogóle mi się nie podoba, ponieważ w wówczas jest udzielana Komunia ale wg. porządku katolickiego. Są modlitwy do Marii i do świętych,i oczywiście Komunia udzielana jest pod jedną postacią; to wszystko jest nie do przyjęcia dla strony ewangelickiej. Tylko raz brałam udział w czymś takim i więcej już z pewnością nie pójdę. Natomiast w Koszalinie lubiliśmy te wspólne spotkania.

[Jakub]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 10:55

A ja myślę, że ekumenia ma sens - co więcej jest możliwa widzialna jedność!

Oczywiście scenariusz, który zaraz nakreślę wydaje się trochę dziwny, ale może kiedyś się spełni.


Kościół Rzymski ogłasza, że w wyniku wielkiej schizmy naruszona została powszechność Kościoła stąd też późniejsze Sobory nie są autorytatywne.
Wszystkie Kościoły uznają ważność chrztu ( z zastrzeżeniem możliwości praktykowania chrztu dorosłych, jednak bez możliwości ponownego chrztu). Wszystkie Kościoły przyjmują bardzo inkluzywną wykładnie Eucharystii zaczerpniętą z Konfesji Augsburskiej. Dla zaspokojenia strony wschodniej zachód - a szczególnie protestanci zobowiązują się do używania epiklezy w modlitwie eucharystycznej.
Święceń biskupich udziela zawsze trzech biskupów - jeden rzymski katolik, drugi z kościoła prawosławnego lub orientalnego, a trzeci tradycji starokatolickiej,anglikańskiej lub ewangelickiej. Tym samym sukcesja apostolska staje się ekumeniczna.

Posiadając więc pełną zgodność w kwestii chrztu, eucharystii i urzędu można połączyć wszystkie kościoły na zasadzie wspólnoty - na wzór Wspólnoty Anglikańskiej.
Na czele której symbolicznie stało by 10 patriarchów:
- Skandynawii - wyznania luterańskiego
- Wielkiej Brytanii i krajów Korony Brytyjskiej - wyznania anglikańskiego
- Ameryki Północnej - wyznania metodystycznego
- Rzymu i Europy Zachodniej i Środkowej - wyznania rzymskokatolickiego
- Moskwy, Europy Wschodniej (bez bałkanów)i Całej Rosji - wyznania prawosławnego
-Konstantynopola, Bałkanów, Grecji, Azji Mniejszej i Bliskiego Wschodu - wyznania prawosławnego
- Ameryki Południowej - Wyznania rzymskokatolickiego
- Azji Dalszej - wyznania rzymskokatolickiego
- Aleksandrii i Afryki północnej - wyznania koptyjskiego
- Afryki Środkowej i Południowej - wyznania rzymskokatolickiego

była by to jedynie zwierzchność honorowa.

Kościoły mogłyby istnieć w obecnych niezależnych formach, ale poprzez uznanie Sakramentów i pełną współpracę biskupów była by jedność

[Elżbieta]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 11:34

Popieram, ale przy Komunii nie może być umieszczana ani Maria, ani żadni święci, tylko i wyłącznie modlitwa do Boga. Nawiasem mówiąc przy ustanowieniu Wieczerzy Pańskiej byli obecni tylko i wyłącznie apostołowie i sam Pan Jezus o żadnym pośrednictwie, żadnego człowieka nic nie wspominał.

W skład tej rady powinni wchodzić przedstawiciele wszystkich Kościołów, po jednej osobie reprezentującej dany Kościół.

[Jakub]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 11:58

Oczywiście modlitwa do świętych jest nie do przyjęcia.

Tym niemniej nie ma z ewangelickiego punktu widzenia przeciwskazań do wspominania świętych.
Skoro wspominamy zmarłych to i świętych pańskich można wspominać. Zwłaszcza jak są to święta typu np "Nawrócenie apostoła Pawła".

Myślę, że potrzebna jest nam refleksja na temat świętych i ich miejsca w kościele ewangelickim.

Zobaczmy, że jesteśmy strasznie ograniczeni - ograniczamy się do wspominania Lutra, ewentualnie Melanchtona, ewentualnie innych naszych współwyznawców, tak jakbyśmy istnieli dopiero od XVI wieku - a przecież nasze korzenie są dużo głębsze.

Szkoda, że KE-A nie włączył się w obchody rzymskokatolickiego roku świętego Pawła. Przecież to Paweł pisał o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę!
Może powinniśmy bardziej akcentować naszą powszechność?

[Elżbieta]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 11:58

Oczywiście modlitwa do świętych jest nie do przyjęcia.

Tym niemniej nie ma z ewangelickiego punktu widzenia przeciwskazań do wspominania świętych.
Skoro wspominamy zmarłych to i świętych pańskich można wspominać. Zwłaszcza jak są to święta typu np "Nawrócenie apostoła Pawła".

Myślę, że potrzebna jest nam refleksja na temat świętych i ich miejsca w kościele ewangelickim.

Zobaczmy, że jesteśmy strasznie ograniczeni - ograniczamy się do wspominania Lutra, ewentualnie Melanchtona, ewentualnie innych naszych współwyznawców, tak jakbyśmy istnieli dopiero od XVI wieku - a przecież nasze korzenie są dużo głębsze.

Szkoda, że KE-A nie włączył się w obchody rzymskokatolickiego roku świętego Pawła. Przecież to Paweł pisał o usprawiedliwieniu z łaski przez wiarę!
Może powinniśmy bardziej akcentować naszą powszechność?

[Jakub]

Wysłany: Sob Sty 30, 2010 17:43

XXI. O ODDAWANIU CZCI ŚWIĘTYM



Kościoły nasze uczą o czci świętych, iż świętych można stawiać jako wzór do naśladowania ich wiary i dobrych uczynków, zależnie od powołania; tak cesarz może naśladować przykład Dawida, prowadząc wojnę dla wypędzenia Turków z ojczyzny, jest bowiem takimże królem. Atoli Pismo święte nie uczy, abyśmy wzywali świętych lub ubiegali się o ich pomoc, jedynego bowiem Chrystusa stawia przed nami jako pośrednika, przebłaganie, najwyższego kapłana i orędownika. Jego to należy wzywać, bo przyrzekł, że wysłucha modlitw naszych; taka cześć najbardziej mu się podoba, zwłaszcza gdy się Go wzywa we wszelkiej niedoli: "Jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u Boga"... itd. I Jan 2.

[Tomasz]

Wysłany: Nie Sty 31, 2010 01:30

Ujmując rzecz w skrócie - można powiedzieć, że ekumenizm to poszanowanie odrębności oraz współpraca kościołów na rzecz wspólnego celu jakim jest zwiastowanie Ewangelii.
Jestem oczywiście zwolennikiem ekumenizmu, jednak w praktyce powstaje na tym polu wiele problemów.
Niestety, ale podzielam tutaj pogląd Vikinga dot. ekumenizmu z KRK. Odnoszę wrażenie, że dla sporej części Katolików ekumenizm jest rozumiany jako podporządkowanie się innych Kościołów Kościołowi Rzymskiemu. Owszem - istnieją przykłady dobrej współpracy, ale jak możemy wierzyć w szczerość intencji ekumenicznych Rzymu, jeżeli od Papieża słyszymy słowa, iż "wspólnoty protestanckie nie mają prawa nazywać siebie kościołami" ? Cóż możemy odpowiedzieć - chyba tylko to że "Ty szanowny Biskupie Rzymu nie masz prawa nazywać siebie Ojcem Świętym i również nie masz prawa uważać siebie za nieomylnego".
Jeżeli takie będzie podejście KRK - to nie ma mowy o prawdziwym ekumeniźmie.
Kolejną kwestią są granice tolerancji. Czy jest możliwy ekumenizm z kościołami, które w sposób istotny odchodzą od Ewangelii ?

[Elżbieta]

Wysłany: Nie Sty 31, 2010 14:21

Tak, zgadza się, to jakie są władze KRK wszyscy wiemy, ale czy nie powinniśmy zacząć pracy od dołu tak jak to robił Ks. Staszczak w Koszalinie? Oczywiście nie wszędzie jest to możliwe, ale tam gdzie są chętni ludzie - czemu nie ?
Wszyscy wiedzą, że kropla drąży skałę. Czy Pan Jezus działał wśród tych co na górze, czy tych co na dole, wśród rybaków , celników itp? Jak wygląda teraz Jego Kościół, czy nie powinniśmy iść śladami naszego Pana i zaczynać naszą pracę tu na dole, a nie tam, na świeczniku ? Czy jeżeli ktoś źle czyni, czy nie powinniśmy wszelkimi sposobami wyprowadzać tego człowieka na właściwe drogi? I nie mówcie, że jeżeli upomnisz raz drugi i trzeci, delikwenta, nawet w obecności większego grona , to należy od tego człowieka odwrócić się plecami. Co innego mówi 13 rozdział listu do Koryntian.
Pamiętam w Koszalinie mieliśmy parafiankę, której córka pod wpływem męża odeszła do Kościoła Katolickiego. Bardzo wiele lat modliła się codziennie o to, by córka wraz z mężem i dziećmi siedzieli obok niej w ławce w Kościele. Trwało to kilkanaście lat, ale Bóg spełnił jej prośby.
Może to przykład dla nas, abyśmy nie ustawali w swojej pracy i mimo, iż nie widzimy wyników, nie popadali w zwątpienie.

[Piotr]

Wysłany: Nie Sty 31, 2010 17:41

Od kilkunastu lat obserwujemy wzajemną życzliwość pomiędzy Kościołami protestanckimi a Kościołem rzymskokatolickim, kiedy podkreśla się to, co łączy, zrozumiałą rzeczą jest, iż coraz wyraźniej rozlega się wołanie o jedność. Wołanie to powoduje coraz większe koncentrowanie się na osobie i dziele Chrystusa dla ludzkości. Takie nastawienie zaowocowało wzajemnym zbliżeniem Kościołów, włączeniem się Kościoła rzymskokatolickiego w ruch ekumeniczny oraz - co najważniejsze - powstaniem w wielu krajach ruchów odnowy Kościoła rzymskokatolickiego, których członkowie doświadczają głębokiej duchowej przemiany narodzenia na nowo i nawiązania osobistej więzi z Jezusem. Takie owoce muszą radować serce każdego wierzącego.

Nie powinniśmy ponownie popełnić tych samych błędów, które popełniano przez cztery ostatnie stulecia. Poprzednie stulecia są stuleciami zmarnowanych prób pojednania nie tylko dlatego, iż podejmowane były jedynie przez wąskie grona zapaleńców, lecz także dlatego, iż wypływały one z niewłaściwych pobudek: starano się bagatelizować poważne różnice bądź przedstawiać je w fałszywym, zupełnie odmiennym od pierwotnego znaczenia świetle, by wykazać ich zgodność z własnymi doktrynami. Dlatego też musiały one spalić na panewce.

Obecnie, kiedy ekumenizm został nazwany "imperatywem chrześcijańskiego sumienia", a pragnienie powrotu do pierwotnej jedności Kościoła wyrażane jest oficjalnie przez przedstawicieli wielu Kościołów i związków wyznaniowych, winniśmy tym bardziej dołożyć starań, aby poznać zarówno wspólne dziedzictwo jak i wzajemne różnice.

I tu nie można iść na skróty - nie można nie wyjaśniać i nie nauczać. Kościół Boży istnieje z powołania przez Chrystusa do realizacji konkretnego celu: czynienia uczniami Chrystusa wszystkie narody. Błogosławieństwo świata i sens misji Kościoła wynika z rzeczywistej obecności Chrystusa w jego wyznawcach. Kościół ma do wypełnienia misję nauczania ludzkości o Bogu i życiu z Bogiem, aż do osiągnięcia dojrzałości Chrystusowej. A w tym wszystkie Kościoły poniosły i ponoszą nadal wiele porażek.

Świadome, pełne troski o zachowanie prawdy w miłości i uczciwe podejście do zagadnienia jedności wymaga wielkiego wysiłku i ofiarności po obu stronach. Najczęściej obopólna niechęć wynika z ignorancji bądź rodzi się w sumieniu wskutek błędnego wyobrażenia o rzeczywistym stanowisku czy nauczaniu drugiej strony. Łatwo temu zaradzić - wystarczy zapoznać się z oficjalnym nauczaniem drugiej strony. Z drugiej jednak strony nie wolno nam uciszać słusznych obaw sumienia fałszywymi wyobrażeniami czy pustymi obietnicami. Jedność jest nam potrzebna przede wszystkim w umysłach i sumieniach. Jedność Kościoła jest wielkim zadaniem, a wielkie zadanie wymaga ludzi wielkich sercem, duchem i umysłem - dojrzałych do wymiarów Chrystusa.