A mieliście wątpliwości przed konwersją?

[jagna]

Miniofilko, na razie faktycznie "papier" mi niepotrzebny, ale kiedyś skończę studia, będę chciała brać udział w życiu parafii, chodzić na zgromadzenia parafialne - a nie chcę tam być jako wolny słuchacz;) Pozatym, kiedyś pewnie wezmę ślub, a nie chcę byś stroną katolicką i mieć mieszkanego, skoro oboje jesteśmy ewangelikami.

Jednak kiedy patrzę na moje myśli, które tu przelewam, łatwiej mi je uporządkować i zrozumieć Wiem, że nie po to Bóg mnie przyprowadził do KEA, żebym tego nie sformalizowała.

[Agnes]

Znowu zgadzam się z Tobą w pełni, Jagno - wspominając moje doświadczenia.

Ja wręcz miałam takie przekonanie wewnętrzne, że Chrystus oczekuje tego ode mnie, że czeka, cierpliwie czeka na taki zdecydoway krok z mojej strony.

[Wędrowiec]

Wydaje mi się, że konwertytom z KRK będzie zawsze ciężej. To wszystko wina tej całej machiny zastraszającej.
Pytanie, czy może być coś złego w człowieku, skoro poszukuje bliższego kontaktu z Bogiem?
Wiem, łatwo się mówi, choć sam czuję wiele niepewności i będę potrzebował wsparcia we własnych poszukiwaniach.
Czasem mówimy sobie, że jesteśmy twardzi w swoich przekonaniach, ale wystarczy tylko mały drobiazg, który odkryje naszą bojaźliwość i już tracimy swoją pewność, pojawiają się wątpliwości. Przynajmniej ja tak mam.

[jagna]

Dobrze to ująłeś. Ja co prawda nie miałam wątpliwości już od dawna, ale boję się, że kiedyś powrócą

[Agnes]

E, Wędrowcze, jakie my tam mamy dzisiaj i tutaj zastraszanie? Że ktoś coś powie przykrego lub krzywo spojrzy?

W Pakistanie nie można wysłać SMSa z wyrazem "Jezus", jest to urzędowo zakazane. W wielu krajach za posiadanie Biblii grozi kara śmierci.Nie mówiąc już o przejściu na chrześcijaństwo. W czasie kontrreformacji ewangelicy z Krakowa musieli spotykać się na nabożeństwa na cmentarzu. I tak dalej.

Naprawdę nie narzekajmy, tylko dziękujmy Bogu za wolność.

Konwertować powinno się tylko wtedy, gdy nie ma się żadnych watpliwości co do tego, że to Bóg nas tą drogą poprowadził. Wtedy człowiek nie może się wprost doczekać konwersji (już pisałam tu wcześniej o moich doświadczeniach)

[jagna]

Tu chodzi jednak o bojaźliwość typu: a jeśli jednak nie mam racji? A nie o to, że ktoś nas ukamienuje.

[Agnes]

To nie chodzi o to, żebyśmy my mieli rację. Pismo Święte ma rację. A nauki, które są w zdecydowanej sprzeczności z Pismem Świętym mamy obowiązek odrzucić. I to zdecydowanie, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Tak jak podczas konwersji się mówi: że dana osoba podjęła decyzję o przystąpieniu do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego gdyż uznała, że Słowo Boże jest tu wiernie i czysto przekazywane, a Sakramenty należycie sprawowane.
Dla mnie też niezwykle ważna była składana przy konwersji obietnica wytrwania przy Jezusie przez całe życie.
To były piękne, niezapomniane chwile. Nieraz do tego wracam, zwłaszcza w jakichs trudnych sytuacjach życiowych/duchowych.

[Agnes]

Przepraszam, podwójnie mi się wysłało.

[Wędrowiec]

Dobrze, ale każda grupa, czy też wyznanie w jakim się wychowało kształtuje ludzkie sumienie, tworzy pewien obraz czegoś dobrego i złego. Buduje też swego rodzaju mur, którego nie należy przechodzić, bo mogą (ale nie muszą) grozić temu jakieś konsekwencje.
Wiesz, potrafię sobie poukładać wiele rzeczy do kupy. Staram się kojarzyć fakty i nie podejmować decyzji pochopnie. Tak się wychowałem. Zawsze byłem osobą bardzo hmm... specyficznie ukształtowaną religijnie. Zawsze byłem bliżej niż dalej. Teraz jestem bardzo blisko i to na tyle, żeby dostrzec istotne sprawy (w KRK) z wielu płaszczyzn. Czasem żałuję, że wiem i widziałem aż tyle...że zacząłem się zastanawiać. Jednak czuję wewnętrzną potrzebę poukładania kontaktu z Bogiem - nie tworzenia jakiegoś wzorca schematycznych zachowań, bez przymusu ale z prawdziwej potrzeby.
Wiem, że jestem odnaleźć to czego szukam właśnie w KEA, ale ciąży na mnie ogromnie moja obecna przynależność do Kościoła - pod wieloma względami i wiem, że przede mną długa, albo przynajmniej kręta droga, która nie mam zielonego pojęcia przez co mnie powiedzie.
Z resztą mógłbym dużo pisać, ale pewnie i tak bym się sam w tym wszystkim pogubił...

[Agnes]

Naprawdę cię rozumiem, bo sama pochodzę z bardzo katolickiej rodziny (niestety raczej w nienajlepszym tego słowa znaczeniu).
Mogę ci poradzić tylko to, co na mnie samej się sprawdziło: czytać Biblię, modlić się, chodzić na nabożeństwa do KEA. Zobaczysz, że się ułoży. Bóg cię poprowadzi, jestem pewna. Tak jak mnie i innych, którzy też szukali.