A mieliście wątpliwości przed konwersją?

[jagna]

Pytanie oczywiście do konwertytów: mieliście wątpliowści? Ile czasu zajęło wam podjęcie decyzji, której byliście w 100% pewni? Ja chodzę na nabożeństwa od dawna, naukę już jako-tako znam (nie na poziomie teologa, ale myślę, ze na poziomie przeciętnego luteranina po luterańskich lekcjach religii), od dawna nie chodzę do KRK, a jak już jestem to tylko się irytuję (ostatnio byłam na pogrzebie i dowiedziałam się, że zmarłą wyszła powitać Maryja...). Ale coś mnie powstrzymuje przed ostatecznym, formalnym krokiem - i nie są to wątpliwości dotyczące słuszności mojej decyzji. Ja mówię i myślę o sobie "luteranka", bo tę wersję chrześcijaństwa wyznaję, tę uważam za najlepszą i wiem, że do katolicyzmu nie wrócę (czy w ogóle można wrócić tam, gdzie się nigdy nie było?). Czym więc jest to co mi nie daje wykonać ostatecznego kroku? Od zawsze miałam problem z podejmowaniem decyzji, a z podejmowaniem poważnych decyzji to już w ogóle... Ponad 1,5 roku minęło zanim po raz pierwszy przystąpiłam do Komunii w naszym Kościele. Zawsze mam jakieś "ale" i strasznie mnie to uwiera. Wiem, że teraz to już kwestia czysto formalna, więc co się dzieje? Nie wiem, mogę się tylko modlić do Boga, żeby mnie bronił przed kusicielem.

[Tomasz]

Wątpliwości ma chyba każdy. Natomiast rozgraniczyłbym tutaj dwie sprawy :

1. Podjęcie decyzji.
2. Wytrwanie przy niej pomimo wszelkich okoliczności i przeciwieństw.

Wielu z nas może podjąć w duchu decyzję, jednak na skutek presji zewnętrznej będzie zawieszać jej wykonanie, lub nawet od niej odstąpi. Wtedy wpada się w pustkę z której wyjść jest niesłychanie trudno.

Czym więc jest to co mi nie daje wykonać ostatecznego kroku? Od zawsze miałam problem z podejmowaniem decyzji, a z podejmowaniem poważnych decyzji to już w ogóle...

No tak – czyli możemy nazwać Jagnę „dojutrkiem” (taką dedykację na Biblii zamieścił ks. dr Marcin Luter dla naszego króla Zygmunta Augusta, który również odkładał ważne decyzje na później).
Jagno – życzę Ci, abyś tą decyzję wreszcie podjęła. Również jestem konwertytą i też szedłem bardzo długą drogą. Dziś mogę powiedzieć, że był to czas stracony.

od dawna nie chodzę do KRK, a jak już jestem to tylko się irytuję (ostatnio byłam na pogrzebie i dowiedziałam się, że zmarłą wyszła powitać Maryja...).

Trochę nie rozumiem, dlaczego się irytujesz. Przecież idąc na Mszę w KRK wiesz, czego możesz się spodziewać
Na marginesie – tutaj nie widzę akurat nic bardzo irytującego. Dlaczego zmarłego, który wkracza do przybytków niebieskich nie miałaby powitać Matka Naszego Pana

[Agnes]

Jagno, ja chodziłam rok na nabożeństwa zanimkonwertowałam. A wcześniej przez około 6 miesięcy intensywnie czytałam na temat KEA. Na początku wiedziałam tylko jedno: nie mogę być dłużej w KRK, ponieważ idę tam błędną drogą, w tym sensie błędną że ona mnie oddala od Boga zamiast do Niego przybliżać. Po kilku miesiącach uczestnictwa w nabożenstwach KEA nie mogłam się wprost doczekać konwersji, ale chciałam (taka była również sugestia księdza), żeby doswiadczyć całego roku kościelnego i jeszcze dobrze przemodlić i pzemyśleć tę decyzję. W moim przypadku to był raczej imperatyw: po prostu odczuwałam to jako nakaz (głos) mojego sumienia.

Byłam taka wdzięczna (i nadal jestem), że Chrystus wyciągnął mnie z tej mizerii duchowej, w jakiej byłam, że na mnie czekał cały czas, że to wszystko jest naprawdę zarazem takie proste i takie głębokie.

Właściwie to aż mi szkoda, że wspaniałe doświadczenie konwersji i przeżycia z tym związane - może być dane tylko raz!

[jagna]

Wielu z nas może podjąć w duchu decyzję, jednak na skutek presji zewnętrznej będzie zawieszać jej wykonanie, lub nawet od niej odstąpi. Wtedy wpada się w pustkę z której wyjść jest niesłychanie trudno.

A to nie to. Presji nie ma, a im więcej bronię w dyskusjach swojego wyznania, tym silniej się w nim utwierdzam.

Jagno – życzę Ci, abyś tą decyzję wreszcie podjęła. Również jestem konwertytą i też szedłem bardzo długą drogą. Dziś mogę powiedzieć, że był to czas stracony.

Ale decyzja jest. Chcę tego i wiem, że to zrobię. Nie mam poczucia straconego czasu, bo w zasadzie konwersja to już tylko formalność. I tu jest właśnie pies pogrzebany. Na samą myśl o załatwianiu formalności z katolickim księdzem robi mi sie niedobrze, mam dosyć wyjaśnień a dlaczego, a przecież totamto, a jak tak można, przecież pójdę się smażyć do piekła.

Trochę nie rozumiem, dlaczego się irytujesz. Przecież idąc na Mszę w KRK wiesz, czego możesz się spodziewać

Zaskakują mnie wciąż

[Elżbieta]

Na samą myśl o załatwianiu formalności z katolickim księdzem robi mi sie niedobrze, mam dosyć wyjaśnień a dlaczego, a przecież totamto, a jak tak można, przecież pójdę się smażyć do piekła.
:

To na takie przekonywanie księdza powiedz, że wobec tego z pewnością się tam spotkacie

[jagna]

Elżbieta - mistrz ciętej riposty! Modlę się do Boga o kopniaka i stanowczość w tej kwestii. A jak już wszystko dobiegnie końca na pewno przybiegnę się Wam pochwalić.

Ale powiem coś jeszcze - czasem zwyczajnie zapominam o tym, że nie konwertowałam. Moja rodzina, znajomi wiedzą już, że mój Kościół to KEA, mama oglądała ze mną ostatnio nabożeństwo z Pamiątki Reformacji i pytała o różne rzeczy. A tak mnie natchnęło, bo ostatnio była u nas konwersja i mi się przypomniało, że no tak... W końcu muszę postawić tę wisienkę na babeczce;)

[Elżbieta]

Ostatecznie gdzieś tam w Listach Apostolskich jest jak byk napisane, żebyśmy nikomu nic dłużni nie byli, oprócz miłości

[Agnieszka Ostrowska-Fetera]

Ja jestem dopiero na samym początku swojej drogi ku KEA ale tak się zastanawiam nad jedną sprawą - czy faktycznie oficjalna konwersja jest potrzebna, skoro czujemy sie luteranami duchowo?
To tylko formalność techniczna jak dla mnie - z Krk i tak podejmując konwersję nie zostajemy wypisani, więc czy to ma sens?
A co do Jagny - czy może nie jest tak, że boisz się, ze po technicznym zatwierdzeniu przynależności luterańskiej obawiasz się, że szatan zacznie działać i możesz nagle zawrócic ze swej drogi i odejść od Boga?

[Kamil M.]

Równie dobrze można spytać, po co jakiejś parze formalność techniczna w postaci papierka z urzędu stanu cywilnego, skoro i tak czują się już małżeństwem duchowo ;) Człowiek to nie tylko duch (nawet nie przede wszystkim).

[Agnes]

Ja bardzo potrzebowałam takiego formalnego, przy wszystkich, uroczystego zadeklarowania, że odpowiedziałam na wezwanie Jezusa. Moment konfirmacji to było moje wyznanie wiary - przed sobą, przed innymi, przed Bogiem. To było moje: "tak-tak, nie-nie".

Nie wyobrażałam sobie ani przez moment pozostawania, choćby formalnego, w KRK po tym, jak z pomocą Bożą odnalazłam Kościół, gdzie na pierwszym miejscu jest Chrystus. Chciałam jak najszybciej stać się oficjalnie członkiem tego Kościoła.

"Fochy" księży katolickich? Albo moich bliskich? Komentarze? No i co z tego że były? Czy przed takim czymś mam ustępować? Uważałabym to za tchórzostwo. Chrześcijanin musi być bezkompromisowy. A nie "kuleć na obydwie nogi" - że sobie pozwolę na zacytowanie w trochę innym kontekście proroka Eliasza.