Usprawiedliwienie

[Tomasz]

To bardzo duże uproszczenie. Nie mniej bez Ducha Św. człowiek nie jest w stanie sam z własnych sił uwierzyć. Jednocześnie chciałbym zaznaczyć iż moje dywagacje dot. "kwestii zbawienia osób niewierzących" są własnymi przemyśleniami. Chciałbym, aby na ten temat wypowiedział się również ktoś z teologów ewangelickich.

[varpho]

Wierze w usprawiedliwienie przez wiarę, ale nigdy z taką pewnością bym tego nie powiedział.
Nikt nie może być pewny swojego zbawienia. O nikim nie możemy powiedzieć, że zostanie lub nie zostanie zbawiony, nagrodzony czy potępiony.
Bóg narzuca nam pewne reguły, mówi, że mamy czynic tak i tak, a z drugiej strony wcale do tych reguł nie musi się dostosować, może je zmieniać, pomijać, robić wyjątki, łamać... bo jest Bogiem.

zgadzam się z Tobą całkowicie.

Co z osobą która nie wierzy, świadomie odrzuca, a jest miłosierna i czyni dobro bezinteresownie?

jeżeli jakaś osoba świadomie odrzuca istnienie Boga, to oczywiście odrzuca też istnienie nieba i piekła.
nie myśli więc o zbawieniu.
a jeśli nie myśli o zbawieniu, a ["mimo to"] żyje dobrze, sprawiedliwie i miłosiernie, to motywacją jej dobrych uczynków nie jest [grzeszne same w sobie] pragnienie okazania się sprawiedliwym przed Bogiem [w którego przecież nie wierzy] i zasłużenia sobie na zbawienie, więc może i może zostać zbawiona?

też pragnę zaznaczyć, że to jedynie moje dywagacje i byłbym wdzięczny za opinię jakiegoś teologa.

druga możliwość rozwiązania problemu "sprawiedliwych niewierzących" jest taka, że osoby te nie zostaną zbawione, ale nie będzie to z ich punktu widzenia nic złego - skoro piekło to po prostu stan przebywania "w oddaleniu od Boga", a osoby te nie wierzą w Boga i nie dbają o to, czy będą przebywać w Jego obecności, czy nie, to wszystko im jedno.

[Tomasz]

a jeśli nie myśli o zbawieniu, a ["mimo to"] żyje dobrze, sprawiedliwie i miłosiernie, to motywacją jej dobrych uczynków nie jest [grzeszne same w sobie] pragnienie okazania się sprawiedliwym przed Bogiem [w którego przecież nie wierzy] i zasłużenia sobie na zbawienie, więc może i może zostać zbawiona?

Tylko nie zapominajmy, że absolutnie nikt nie może zasłużyć sobie na zbawienie poprzez swoje uczynki.

[Elżbieta]

Tak, a jak będzie naprawdę, to się dowiemy po, ale już nikomu o tym nie będziemy mogli powiedzieć. Więc może takie rozważania zostawmy Bogu, a trzymajmy się tego co jest pewne

[varpho]

Tylko nie zapominajmy, że absolutnie nikt nie może zasłużyć sobie na zbawienie poprzez swoje uczynki.

tak.
w tym wypadku zbawienie tej osoby byłoby możliwe jedynie w przypadku takiej woli Boga.
a Bóg może wszystko.

chciałem tylko zaznaczyć, że ateista jest o tyle bardziej moralny od niektórych wierzących, że czyni dobrze nie z powodu strachu przed potępieniem czy chęci przypodobania się Bogu.

[Tomasz]

chciałem tylko zaznaczyć, że ateista jest o tyle bardziej moralny od niektórych wierzących, że czyni dobrze nie z powodu strachu przed potępieniem czy chęci przypodobania się Bogu

i to jest właśnie zagadką

Zaryzykowałbym stwierdzenie, że w tym przypadku Bóg działa poprzez takiego człowieka pomimo braku jego świadomości w tym względzie.
Co o tym sądzicie ?

[jagna]

Ja też się nad tym zastanawiałam. Bo jeśli dobre uczynki są owocami wiary, a ktoś wydaje takie owoce nie wierząc...? Myślę, ze Bóg może działać w takim cżłowieku, jak najbardziej, bo niby dlaczego Wszechmocny by czegoś nie mógł?

Może wiara to nie tylko to co my uważamy za wiarę, może jest jeszcze jakiś inny sposób? Wchodzę trochę na grząski grunt, ale skoro Luter twierdził, że niemowlę może mieć wiarę, choć nie jest świadome, to ateista może ją mieć w podobny sposób? Nie wiem tylko, jak to zdefiniować.

[Bertie]

Przyglądam się tej dyskusji. Na początku nie wiedziałem, o co wam chodzi. Jak się okazało, wynika to z tego, że ja jestem katolikiem i byłem/jestem bardziej uczony w filozofii Tomasza z Akwinu, a wy jak widzę prezentujecie poglądy Augustyna z Hippony. Nawet postanowiłem przeczytać "O naturze dobra" Augustyna, przeczytałem jak na razie tylko początek i stwierdziłem, że to zgadza się z tym co wy piszecie. Augustyn od Tomasza różni się tym, że według Augustyna człowiek nie może czynić dobra bez łaski od Boga. Tomasz oddziela wiarę od rozumu. Człowiek może czynić dobro, przez wiarę dzięki łasce od Boga, ale może te dobro czynić też sam niezależnie od Boga, bo ma wolną wolę. Dlatego na przykład ateiści lub osoby, które nigdy nie miały styczności z "naszym" Bogiem mogą czynić dobro.

Historia zna już taki przypadek. Taki spór już istniał, za czasów Reformacji, pomiędzy Erazmem z Rotterdamu- humaniści ("O wolnej woli"), a Marcinem Luter- reformatorzy ("O niewolnej woli").

[Tomasz]

"O niewolnej woli" czytałem już bardzo dawno temu, ale warto będzie "odświeżyć" sobie to dzieło naszego Reformatora - do czego również wszystkich namawiam.

[Wędrowiec]

Wybaczcie, że się tak tutaj wtrącę. Pragnę jedynie przytoczyć jutrzejszą lekcję z liturgii KRK, która traktuje kwestię usprawiedliwienia:


Rz 3, 21-25a. 28


Człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę



Czytanie z Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian.


Bracia:


Teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczana przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego Krwi. Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie przez wiarę, niezależnie od pełnienia nakazów Prawa.