Luteranizm a Pismo Święte

[winston]

Bardzo dziękuje za odpowiedź.

[winston]

Jak ewangelicy godzą dogmat o usprawiedliwieniu z wiary, z Jakubową (i Jezusową) "martwą wiarą bez uczynków"?
"Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary. Podobnie też nierządnica Rachab, która przyjęła wysłanników i inną drogą odprawiła ich, czy nie dostąpiła usprawiedliwienia za swoje uczynki? Tak jak ciało bez ducha jest martwe, tak też jest martwa wiara bez uczynków. "

I czy ewangelicy uznają Świętych? Jeżeli tak, to do którego momentu w dziejach?


pozdrawiam

[Kubala95]

List, którego fragment przytoczyłeś był pewnego rodzaju problemem teologicznym dla samego Lutra, ale ostatecznie do ewangelickiego Pisma jednak go dołączył. Moim zdaniem da się to pogodzić - wiara nie może być samą deklaracją uznania istnienia Boga, bo wtedy faktycznie jest martwa. Trzeba dać jej świadectwo uczynkami - innymi słowy dobre uczynki są naturalnym skutkiem prawdziwej wiary. Jeśli człowiek nic dobrego nie chce robić, to trudno nazwać go "wierzącym", bo ta "wiara" w żaden sposób nie przejawia się w jego życiu. Jeśli wierzysz w Boga, to powinieneś też żyć wedle jego zasad - On także nakazuje nam miłować bliźnich i pomagać im w potrzebie. Ewangelicy uznają świętych, a tych powszechnie uważanych za zasłużonych dla Kościoła Chrześcijańskiego (Powszechnego) nawet w ten sposób tytułują. Nie wiem niestety czy poważają z takim przekonaniem również współczesnych świętych, ale zapewne tak. Świętymi luteranie nazywają ogół zbawionych ludzi - świętym jest każdy kto dostąpił tej Bożej łaski.

[septemberlicht]

Kubala, ale jak pogodzić sola fide z "Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary".

Moim zdaniem ten biblijny passus jest w sprzeczności z sola fide, i teolodzy ewangeliccy pewnie nieźle się gimnastykują, żeby sobie z nim jakoś poradzić...

[Elżbieta]

Mam nadzieję, że Słowo Boże samo się obroni, bez mojej pomocy:
List di Rzymian rozdział 3 wers 21-31

(21) Ale teraz niezależnie od zakonu objawiona została sprawiedliwość Boża, o której świadczą zakon i prorocy, (22) i to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich wierzących. Nie ma bowiem różnicy, (23) gdyż wszyscy zgrzeszyli i brak im chwały Bożej, (24) i są usprawiedliwieni darmo, z łaski jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, (25) którego Bóg ustanowił jako ofiarę przebłagalną przez krew jego, skuteczną przez wiarę, dla okazania sprawiedliwości swojej przez to, że w cierpliwości Bożej pobłażliwie odniósł się do przedtem popełnionych grzechów, (26) dla okazania sprawiedliwości swojej w teraźniejszym czasie, aby On sam był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który wierzy w Jezusa. (27) Gdzież więc chluba twoja? Wykluczona! Przez jaki zakon? Uczynków? Bynajmniej, lecz przez zakon wiary. (28) Uważamy bowiem, że człowiek bywa usprawiedliwiony przez wiarę, niezależnie od uczynków zakonu. (29) Czy Bóg jest Bogiem tylko Żydów? Czy nie pogan także? Tak jest, i pogan, (30) albowiem jeden jest Bóg, który usprawiedliwi obrzezanych na podstawie wiary, a nieobrzezanych przez wiarę. (31) Czy więc zakon unieważniamy przez wiarę? Wręcz przeciwnie, zakon utwierdzamy.

List do Rzymian rozdział 4 wers 1-14

(1) Cóż tedy powiemy, co osiągnął Abraham, praojciec nasz według ciała? (2) Bo jeśli Abraham z uczynków został usprawiedliwiony, ma się z czego chlubić, ale nie przed Bogiem. (3) Bo co mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. (4) A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; (5) gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość, (6) jak i Dawid nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, niezależnie od uczynków; (7) Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których grzechy są zakryte; (8) Błogosławiony mąż, któremu Pan grzechu nie poczyta. (9) Czy więc to błogosławieństwo odnosi się tylko do obrzezanych, czy też i do nieobrzezanych? Mówimy bowiem: Wiara została poczytana Abrahamowi za sprawiedliwość. (10) W jakich więc okolicznościach została poczytana? Było to po obrzezaniu czy przed obrzezaniem? Nie po obrzezaniu, lecz przed obrzezaniem. (11) I otrzymał znak obrzezania jako pieczęć usprawiedliwienia z wiary, którą miał przed obrzezaniem, aby był ojcem wszystkich wierzących nieobrzezanych i aby im to zostało poczytane za sprawiedliwość, (12) i aby był ojcem obrzezanych, którzy nie tylko są obrzezani, ale też wstępują w ślady wiary ojca naszego Abrahama z czasów przed obrzezaniem. (13) Albowiem nie na podstawie zakonu była dana obietnica Abrahamowi bądź jego potomstwu, że ma być dziedzicem świata, lecz na podstawie usprawiedliwienia z wiary. (14) Bo jeśli dziedzicami są tylko ci, którzy polegają na zakonie, tedy wiara jest daremna i obietnica wniwecz się obróciła; (15) gdyż zakon pociąga za sobą gniew; gdzie bowiem nie ma zakonu, nie ma też przestępstwa. (16) Przeto obietnica została dana na podstawie wiary, aby była z łaski i aby była zapewniona całemu potomstwu, nie tylko temu, które polega na zakonie, ale i temu, które ma wiarę Abrahama, ojca nas wszystkich, (17) jak napisano: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów, zapewniona przed Bogiem, któremu zaufał, który ożywia umarłych i który to, czego nie ma, powołuje do bytu. (18) Abraham wbrew nadziei, żywiąc nadzieję, uwierzył, aby się stać ojcem wielu narodów zgodnie z tym, co powiedziano: Takie będzie potomstwo twoje. (19) I nie zachwiał się w wierze, choć widział obumarłe ciało swoje, mając około stu lat, oraz obumarłe łono Sary; (20) i nie zwątpił z niedowiarstwa w obietnicę Bożą, lecz wzmocniony wiarą dał chwałę Bogu, (21) mając zupełną pewność, że cokolwiek On obiecał, ma moc i uczynić. (22) I dlatego poczytane mu to zostało za sprawiedliwość. (23) A nie napisano tego, że mu poczytano tylko ze względu na niego, (24) ale ze względu na nas, którym ma to być poczytane i którzy wierzymy w tego, który wzbudził Jezusa, Pana naszego, z martwych, (25) który został wydany za grzechy nasze i wzbudzony z martwych dla usprawiedliwienia naszego.

Nie sądzę by teolodzy luterańscy musieli się bardzo "gimnastykować"

[Kubala95]

Septemberlicht Widzicie, że człowiek dostępuje usprawiedliwienia na podstawie uczynków, a nie samej tylko wiary.

To wyrażenie nie samej jest tutaj bardzo istotne - oznacza bowiem że wiara jest jedyną drogą do zbawienia, ale bez czegoś jeszcze (w tym przypadku uczynków) traci sens. Wyjaśniłem moją opinię na ten temat szczegółowiej w poprzednim poście. Przyszedł mi jeszcze taki przykład do głowy: wyrachowany morderca też może wierzyć w Chrystusa, ale uważa się za lepszego od Boga i pozbawia ludzi z zimną krwią życia - raczej chyba wtedy sama wiara nie zapewni mu usprawiedliwienia.

[winston]

Elżbieto, ja znam List do Rzymian. Ale obok mamy jeszcze List Jakuba, który tez jest Słowem Bożym i integralną częścią Pisma Świętego. Dla mnie, to te listy świetnie się uzupełniają. Ale ja jestem katol. Dlatego chciałbym poznać ewangelickie spojrzenie na List Jakuba.


pozdrawiam

[Elżbieta]

Już chyba dużo wcześniej o tym pisałam. Jesteśmy usprawiedliwieni z wiary, niezależnie od uczynków, bo z uczynków nikt nie został zbawiony. I jak mówi Paweł, jeżeli spełniamy uczynki to zbawienie będzie uważane za zapłatę, ale przecież łaską jesteśmy zbawieni, łaską, czyli za darmo, a jeżeli za darmo, to znaczy nie z uczynków Jeżeli wierzymy, to musimy spełniać dobre uczynki, a w każdym razie starać się je spełniać, nie możemy inaczej, bo każdy wierzący stara się iść drogą wskazaną przez Chrystusa. W takim wypadku nasza wiara jest żywa, tz, że naprawdę wierzymy.
Natomiast jeżeli nie staramy się dobrze czynić, a więc iść drogą wskazaną przez naszego Pana, to wiara nasza, jest wiarą martwą, czyli tak naprawdę nie wierzymy.
Uczynki są owocem wiary i bez nich nie można mówić o wierze.
Słowo Boże również mówi, że jesteśmy nieużytecznymi sługami, bo wszystko co zrobimy dobrego jest naszym obowiązkiem, a nie naszą zasługą. Jeżeli spełniamy swoje obowiązki nie mogą być one naszą chwałą.

W podanym przez Ciebie przykładzie nie można powiedzieć, że ten człowiek jest wierzącym, bo gdyby nim był nie mógłby dopuszczać się morderstw.

[winston]

Rozumiem. Ale w podanym przeze mnie cytacie jest mowa o usprawiedliwieniu z uczynków. I to kilkukrotnie.

Przykład z mordercą nie jest mój. Tą kwestię akurat rozumiem ;)

[Elżbieta]

Pismo Święte należy czytać i rozważać w całości, a nie wyrywkowo, bo na podstawie wyrywkowych tekstów przekonują ci co chcą człowieka omamić i przeciągnąć na swoją stronę.

Teraz muszę iść do pracy, ale wieczorem znajdę trochę wolnego czasu i Ci odpowiem coś więcej.