Konwertyto- Dlaczego wybrałes Luteranizm a nie Kalwinizm ?

[Jakub]

1. Sola Scriptura - jedynie Biblia jest najwyższym autorytetem. Ludzkie tradycje ok, pod warunkiem, że nie są w sprzeczności z Biblią
2. Solus Christus - to Chrystus jest moim Panem, Bogiem i Zbawcą. On jest Głową Kościoła, to do Niego mam się modlić, w Nim szukać pociechy i pomocy. Święci są wzorem, wierzę także, że orędują w niebie, ale to nie znaczy, że mamy ich wzywać.
3. Sola Gratia - moja sprawiedliwość jest kiepska i ułomna. Bóg w łasce obdarowuje mnie Swoją sprawiedliwością. To On ratuje mnie nędznika od śmierci
4. Sola Fides - jedynie ufając Bogu, oddając Mu swoje życie dostępujemy Zbawienia.
5 Sakramentalność - Luteranizm poza Słowem zwiastowanym obdarowuje nas największym skarbem pozostawionym przez Chrystusa
6. Różnorodność w adiaforach - łączy nas wiara w to co istotne, drobne różnice czasem boleśnie dzielą, ale często ubogacają

No i może czemu nie jestem w innych kościołach z PRE:
Reformowani: odrzucenie zbawczości chrztu i wieczerzy, odrzucenie realnej obecności ciała i krwi w wieczerzy, podwójna predestynacja, drastyczne odrzucenie zwiastowania poprzez obraz
Metodyści: odrzucenie zbawczości chrztu i wieczerzy, ciało i krew są w wieczerzy poprzez wiarę
Baptyści: odrzucenie chrztu niemowląt, odrzucenie zbawczości chrztu i wieczerzy, odrzucenie realnej obecności ciała i krwi w wieczerzy, drastyczne odrzucenie zwiastowania poprzez obraz
Prawosławni: kult ikon, kult świętych, brak spowiedzi powszechnej
Polskokatolicy: totalne rozmycie konfesyjne, w praktyce to najczęściej KRK bez papieża i celibatu
Mariawici: stosunek do objawień Mateczki, kult świętych, adoracja eucharystyczna

[Jonah]

Metodyści nie odrzucają chyba "zbawczości" sakramentów. Bowiem uważają je za "nośniki lub narzędzia łaski", "kanały przez ktore przepływa łaska Boża do człowieka", one "wyrażają i przekazują łaskawą miłość Boga". Tak przynajmniej w nowym dokumencie o Wieczerzy Pańskiej.

Nie wszyscy kalwiniści wyznają naukę o podwójnej predestynacji, np. arminianie, czyli remonstranci, nie.
Dość swoiście też ideę predestynacji zinterpretował kalwiński teolog Karl Barth. Mianowicie, wiąże on predestynację z Osobą Chrystusa, którego Bóg wybrał (przeznaczył), by stał się naszym Odkupicielem. W Nim wybrał nas Bóg na swoje przybrane dzieci, zaś sobie w Nim przeznaczył odrzucenie.
O ile wiem, w KER nie jest konieczne do członkostwa wyznawanie koncepcji predestynacji w wersji TULIP. Kanony z Dort nie są księgą wyznaniową.

Czy nie jest tak, że zwiastowanie przez obraz miało swoją wartość, gdy wielu ludzi nie umiało czytać (obrazy jako biblia pauperum), a teraz ta ich funkcja jest już w zasadzie zbędna i stanowią jedynie ornament?

[Agnes]

Z obrazami jest zawsze pewien problem - związany po prostu z ludzką naturą. Potrzebujemy namacalnych konkretów - co w przypadku np. Izraela pod Synajem skończyło się, jak wiadomo, fatalnie.

Dlatego tak łatwo można tu zejść na manowce - i zapewniając, że oddajemy cześć Bogu, tak naprawdę oddawać cześć obrazowi. Ma to miejsce i dzisiaj (rozmaite sanktuaria).

W ewangelicyzmie zawsze bardzo podobało mi się to rozsądne wyważenie - tzn. obrazy czy figury jak najbardziej są w naszych kościołach, ale tak jak napisał Jonah, jest to jedynie ornament, a w żadnym razie nie przedmiot kultu. Z drugiej strony nie robimy tak jak niektóre bardzo radykalne denominacje, które usuwają z kościołów absolutnie wszystko.

Znam osoby, które należą do pewnego charyzmatycznego kościoła i wyznają zasadę, że należy usunąć nawet krzyż (sic!), gdyż to jest kolejny przedmiot, któremu oddaje się nienależną cześć. Głęboko się nie zgadzam z takim podejściem. A zów w innej wspólnocie (w dodatku uważającej się za jedyny prawdziwy Kościół...) mamy odsłanianie obrazu przy dźwiękach trąb... No i tak to jest.

[de Ptysz]

Mi osobiście bliżej do kalwinizmu, choć nie KER, raczej KEKR, czy innych wspólnot konserwatywnych:
1. Biblijne, symboliczne podejście do Eucharystii
2. Podwójna predestynacja (choć element negatywny w takim pojmowaniu predestynacji nie ma aż tak wielkiego znaczenia, jak uważają nie-kalwini)
3. Bardziej demokratyczne podejście do organizacji wspólnot
4. Akcent położony na treść, a nie formę nabożeństwa. Jakbym chciał brać udział w steatralizowanej, do przesady zrytualizowanej liturgii, to bym poszedł na mszę trydencką, albo do prawosławnych
5. Bogate tradycje polskiego kalwinizmu
6. Zaplecze intelektualne teologii reformowanej, w przeciwieństwie do np. płytkiego pod tym względem ewangelikalizmu
7. Brak chaosu charyzmatycznego (tzn. wiara w cesacjonizm, niewystępowanie współcześnie darów Ducha Św. typu glosolalia) i określony porządek nabożeństwa zapobiegający chaosowi, a umożliwiający skupienie
8. Akcent położony na wewnętrzną wiarę człowieka, a nie pojmowanych na poły magicznie sakramentach; teologia przymierza
9. Oszczędny wystrój kościołów, dzięki czemu ozdoby nie rozpraszają uwagi, choć i w wielu kościołach luterańskich nie jest pod tym względem źle

Do chrztu mam w sumie podejście adiaforyczne, jeżeli jakiś dorosły chce się (de facto - ponownie) ochrzcić, to należy mu to umożliwić, ale przeciwnikiem pedobaptyzmu nie jestem.

5 Głosi niezależność Kościoła od instytucji państwowych

Ten punkt głosi dziś praktycznie każdy Kościół protestancki w Polsce Poza tym pierwotnie był to postulat kawinizmu.

[skomplik]

7. Brak chaosu charyzmatycznego (tzn. wiara w cesacjonizm, niewystępowanie współcześnie darów Ducha Św. typu glosolalia) i określony porządek nabożeństwa zapobiegający chaosowi, a umożliwiający skupienie

Wielokrotnie byłem światkiem jak podczas modlitw charyzmatycznych (wstawienniczych) z manifestacją darów Ducha Świętego ludzie zmieniali całkowicie swoje życie (a właściwie to Bóg zmieniał ich). Plus dodatkowo pojawiał się jakiś dar np. języków, uzdrawiania itd.
Również nie zgadzam się z dominowaniem charyzmatów na nabożeństwie, najlepiej nawet jakby takie modlitwy odbywały się w tygodniu zamiast na niedzielnej celebracji.

Również jestem zwolennikiem tego że po pewnym czasie takie "spektakularne" charyzmaty powinny wygasnąć i życie chrześcijanina powinno iść dalej.

pozdrawiam

[de Ptysz]

Również jestem zwolennikiem tego że po pewnym czasie takie "spektakularne" charyzmaty powinny wygasnąć i życie chrześcijanina powinno iść dalej.

Nie wiem, czy się dobrze zrozumieliśmy. Nauka wiekszości współczesnych Kościołów nt. opisanych w NT charyzmatów mówi, że po czasach apostolskich przeminęły, w myśli interpretacji fragmentu z 1 Listu do Koryntian Miłość nigdy nie ustaje, [nie jest] jak proroctwa, które się skończą, albo jak dar języków, który zniknie, lub jak wiedza, której zabraknie. Po części bowiem tylko poznajemy, po części prorokujemy. Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe (czyli kompletny kanon Biblii - de P.), zniknie to, co jest tylko częściowe.. Nie ma też o nich żadnych świadectw w pismach autorów chrześcijańskich od drugiego wieku, współczesny ruch charyzmatyczny to dopiero początek zeszłego stulecia.
Sam jestem wobec dzisiejszych charyzmatów raczej sceptyczny. Raz, że mamy podany przeze mnie cytat z Biblii, a po drugie nawet psychologia stwierdza, że przynajmniej większość z tych darów jest wyraźnie autosugestywna, poza tym porządek nabożeństwa i to, co się na nich dzieje potrafią czasem nieźle zszokować ludzi, którzy widzą coś takiego pierwszy raz. Nie chcę nikomu zabraniać uczęszczania do społeczności charyzmatycznych, ewangelikalne uwielbienie ma swoich zwolenników, ale ja do nich nie należę. Nie do końca zgadzam się też z doktryną i zachowaniem wielu ewangelicznych chrześcijan (arminianizm, zatwardziałe negowanie chrztu dzieci, skrajny fundamentalizm, uciekanie w mistykę itp.).

[skomplik]

No tak źle się zrozumieliśmy
Św. Paweł pisze o tym ze u każdego chrześcijanina który doświadczył darów Ducha Świętego (charyzmatów) przeminą one w nim natomiast Miłość nie może przeminąć. Jest wyższa niż wszystkie charyzmaty.
Przez wieki charyzmaty były obecne, odnotowane są np. u Ojców Pustyni, niektórych Waldensów, u niektórych XVI protestantów, w XVIII wieku podczas przebudzenia metodystycznego, w społeczności braci Morawskich, u Mikołaja Zizendorfa, XIX wieku u prezbiteriańskich misjonarzy, aż w w końcu na początku XX wieku podczas kolejnych przebudzeń charyzmatycznych (najbardziej rozpowszechnione).

Tak jak już napisałem co do charyzmatów na niedzielnym nabożeństwie - nie powinny być okazywane, niedziela jest czasem uwielbienia Boga w określonym porządku, do czego zresztą zachęca św. Paweł.
W tygodniu można się spotykać by uwielbiać Pana Boga w taki sposób, ale tak jak już pisałem - z czasem one przeminą i wtedy powinna zostać sama Miłość.

PS. Charyzmaty nie moga być jakimś "nowym objawieniem" czy czymś w tym stylu, zawsze puszą odwoływać się tylko do Biblii. Nie moga również tworzyć jakiś dodatkowych "ksiąg natchnionych" obok Biblii itd. itd.

pozdrawiam

[Jacek]

W pelni sie z Toba Skomplik zgadzam, nie lubie okazywania zaangazowania na pokaz