przez Elżbieta » Pn sie 21, 2017 22:01
Pierwsza wzmianka dotycząca siódmego dnia, określonego mianem dnia świętego, znajduje się w Księdze Rodzaju. W drugim rozdziale występuje stwierdzenie mówiące o tym, iż w siódmym dniu Bóg odpoczął po całym trudzie stworzenia Świata; po ukończeniu swego dzieła Bóg pobłogosławił dzień siódmy i poświęcił go (Rdz 2,2-3).
Według Starego Testamentu zwyczaj obchodzenia cotygodniowego szabatu został wprowadzony u Izraelitów na pustkowiu Sin w drugim miesiącu po wyjściu z Egiptu do Ziemi Obiecanej (Wj 16,22-30). Miesiąc później nakaz świętowania szabatu Jahwe podał Mojżeszowi w Dekalogu na górze Synaj (Wj 20,8-11). Księga Wyjścia wzmiankuje, iż Jahwe rozmawiając z Mojżeszem nakazał świętowanie szabatu, gdyż jest to znak między Bogiem a wszystkimi pokoleniami Izraela. Zachowujcie szabat, który winien być dla was świętością. I ktokolwiek by go znieważył, będzie ukarany śmiercią, i każdy, kto by wykonywał pracę w tym dniu, będzie wykluczony ze swego ludu. Przez sześć dni będzie się wykonywać pracę, ale dzień siódmy będzie szabatem odpoczynku, poświęconym dla Jahwe, i dlatego ktokolwiek by wykonywał pracę w dniu szabatu, winien być ukarany śmiercią. Synowie Izraela winni pilnie przestrzegać szabatu jako obowiązku i przymierza wiecznego poprzez pokolenia. To będzie znak wiekuisty między Mną a synami Izraela, bo w sześciu dniach Jahwe stworzył niebo i ziemię, a w siódmym dniu odpoczął i wytchnął[7]. W Księdze Kapłańskiej wśród świąt ustanowionych przez Boga dla Izraelitów, szabat znajduje się na pierwszym miejscu; jest on nazwany uroczystym, świętym zwołaniem, w którym nie należy wykonywać żadnej pracy[8].
W każdy szabat oprócz codziennej, ustawicznej ofiary należało składać w Przybytku Mojżeszowym na ołtarzu całopalenia dwa jagnięta roczne bez skazy oraz dwie dziesiąte efy najczystszej mąki zaprawionej oliwą, jako ofiarę z pokarmów i należącą do tego ofiarę z płynów (Lb 28,9-10). W tym dniu obowiązki w Przybytku obejmowała nowa grupa kapłanów, wymieniano również 12 chleby pokładne. Nakaz Boży mówiący o przestrzeganiu Dekalogu, w tym święcenia szabatu jest po raz drugi powtórzony w Księdze Powtórzonego Prawa (Pwt 5,12). Kwestia przestrzegania Szabatu jest kilka razy poruszona przez starotestamentowego proroka Izajasza[9]. Poruszył on temat dotyczący zachowywania szabatu w następujących słowach: Jeśli powściągniesz twe nogi od przekraczania szabatu, żeby w dzień mój święty spraw swych nie załatwiać, jeśli nazwiesz szabat rozkoszą, a dzień święty Jahwe – czcigodnym, jeśli go uszanujesz przez unikanie podróży, tak by nie przeprowadzać swej woli, ani nie omawiać spraw swoich, wtedy znajdziesz twą rozkosz w Jahwe (Iz 58,13-14). Księga Izajasza kończy się zapowiedzią Boga Jahwe, iż w każdy nów i każdego tygodnia w szabat przyjdzie każdy człowiek, aby Mu oddać pokłon (Iz 66,23). Temat szabatu występuje również w Księdze Ezechiela. Prorok Ezechiel pisze: „Dałem im także szabaty, aby był znakiem między Mną a nimi, aby poznano, że Ja jestem Jahwe, który ich uświęca”[10].
Nowy Testament podaje, że w szabat Jezus Chrystus cudownie uzdrawiał chorych i wypędzał z ludzi demony[11]. Ewangelia Mateusza przytacza słowa Jezusa: nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim (Mt 5,17-19). Księgi Nowego Testamentu podają kilka przykładów, że Jezus Chrystus wraz z Apostołami przestrzegał szabatu, nauczając w ten dzień w synagogach[12]. Podczas gdy Chrystus przebywał wraz ze swymi uczniami na Górze Oliwnej zapowiadając znaki oblężenia i zburzenia Jerozolimy, zaznaczył, aby modlili się, by ucieczka ich nie wypadła w zimie albo w szabat (Mt 24,20).
Jezus Chrystus rozmawiając z faryzeuszami, stwierdził, że szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mk 2,27). Zatem dzień odpoczynku ustanowiony przez Boga ma służyć dla dobra rodzaju ludzkiego, jest błogosławieństwem. Jest to czas, w którym człowiek powinien oderwać się od codziennych i przyziemnych spraw. Czas szabatu należy przeznaczyć na szukanie Boga w swoim życiu, czytanie o nim, poznawanie jego woli i zgłębianie planu odkupienia. Łukasz Ewangelista podaje, iż pewne niewiasty towarzyszyły Chrystusowi w drodze z Galilei. Po jego śmierci obejrzały grób, następnie po powrocie przygotowały wonności i olejki, lecz zgodnie z przykazaniem zachowały odpoczynek szabatu (Łk 23,56). Nawiązując do swej osoby, Chrystus stwierdził, że Syn Człowieczy jest Panem Szabatu (Mk 2,28).